Od tych kotów wszystko się zaczęło.

 Kociąt była piątka: niebieska Isa (NFO a), czarna Imset (NFO n), niebieska pręgowana klasycznie Isis (NFO a 22), czarny klasycznie pręgowany Iros (NFO n 22) oraz niebieski cętkowany Imer (NFO a 24).

Kocięta rosły, a kolory narodzonych chłopaków zaczęły się zmieniać. Powodując tym samym niemałe zamieszanie w norweskim świecie. Bo chłopcy wcale nie mieli zamiaru być czarni ani niebiescy! Byli jakby… szylkretowi! Po upływie zaledwie 4 miesięcy od ich urodzenia hodowczyni stwierdziła, że są bardziej złociści, a kolor futra obu chłopaków to nie są zwykłe rufizmy. Zdecydowała się więc na zmianę koloru Irosa na NFO ny 22 (czarny złoty klasycznie pręgowany).

Oczywiście cała ta historia wywołała mocny ferment w środowisku hodowców. Pojawiły się bardzo nieprzyjemne podejrzenia o fałszowanie rodowodów oraz krzyżowanie norwegów z kotami innych ras. Dlaczego? Ano dlatego, że po upływie roku kocury nie były ani czarne, ani niebieskie – ich futra były bardziej w czekoladowym i liliowym odcieniu, kolory kotów zostały więc w rodowodach zmienione na czekoladowy klasycznie pręgowany, czyli NFO b 22 (w przypadku Irosa) oraz liliowy cętkowany (NFO  c 24) – w przypadku Imera.

 

S*Wildwoods Iros

 A przecież takie kolory wcale nie były kolorami dopuszczalnymi u norwegów! No i w jaki sposób z niebieskiej matki oraz czarnego ojca mogłyby się urodzić kocięta w takich kolorach? Przeczyło to wszystkim dotychczas znanym zasadom dotyczącym dziedziczenia kociego eksterieru!

Jednak wszystkie zarzuty upadły, gdy kilka miesięcy później w Szwecji urodził się kolejny dziwny, czekoladowy kociak norweski. Do 1998 roku w hodowlach niemieckich i szwedzkich naliczono już 30 takich nietypowo umaszczonych kociąt, urodzonych w 21 miotach (pierwszymi kotami urodzonymi w niemieckich hodowlach były Bedellin av Takeskog oraz Beavis av Takeskog). A przecież niemożliwe było, żeby ci wszyscy hodowcy fałszowali rodowody i krzyżowali norwegi z kotami innych ras!

Zaczęto więc dokładnie studiować rodowody kotów, których kolor nastręczył tyle problemów. O dziwo – każdy z tych kotów miał w rodowodzie dwa koty: Niro’s Dunder i Klöfterhagens Babuschke (Klöfterhagens Babuschke w prostej linii zaś pochodziła od legendarnego Pan’s Trulsa – kota, którego wygląd stał się inspiracją do stworzenia standardu kota norweskiego leśnego).

 

Rodowód miotu I S*Wildwoods (klik do powiększenia)

Od tych kotów wszystko się zaczęło. To ta para była źródłem nietypowej mutacji genów, wpływających w tak zaskakujący sposób na bursztynowy kolor okrywy kota norweskiego leśnego…

N* Niro’s Dunder	Klöfterhagens Babuschke

Przy pisaniu tego tekstu korzystałam z informacji zamieszczonych na stronach:

1. dr  Marca Peterchmitta http://norvegienambre.e-monsite.com/pages/ambre/un-peu-d-histoire.html
2. Hodowli kotów norweskich leśnych Binala’s http://www.binalas.de/index.php/wissenswertes/alles-zum-thema-amber?start=1
3. Hodowli kotów norweskich leśnych Winterfell http://www.winterfell.es/ambar_historia_es.php
4. Artykułu „Norweskie leśne bursztyny” autorstwa Eli Grabarczyk-Ponimasz
5. Artykułu dr Marca Peterschmitta „Norwegische Waldkatzen in Amber… the show must go on”.