Forest Gate *PL

Koty norweskie leśne

Koty norweskie – historia rasy

Kot norweski leśny

Pewnego dnia Thor, bóg burzy i piorunów wybrał się na połów. W trakcie drogi usłyszał jednak cudowne, uspokajające dźwięki, które sprawiły, że poczuł się senny. Zaintrygowany i zdenerwowany, postanowił odszukać sprawcę tej niezwykłej senności. Był nim… błękitny kocur, nucący kołysankę swoim malutkim dzieciom. Bóg piorunów, nie na żarty zdenerwowany, dobitnie powiedział więc kocurowi, co myśli na temat przypadkowego usypiania przypadkowych podróżnych. Koci tata jednak wyjaśnił Thorowi, że nie jest mu łatwo być samotnym ojcem gromadki maluchów i zapytał, czy może bóg piorunów nie zna jakiejś dobrej kobiety, która by się zaopiekowała jego kociętami. Thor oczywiście znał taką kobietę i w ten sposób kociaki trafiły do Freyi, najpiękniejszej i jednej z najważniejszych bogiń mitologii nordyckiej. Freya bardzo się ucieszyła z podarunku i szybko się zżyła z kociakami. W mitologii nordyckiej Freya przedstawiana jest często jako niebieskooka, jasnowłosa kobieta o wspaniałej figurze siedząca w złocistym zaprzęgu ciągniętym przez błękitne, skrzydlate koty…

Koty norweskie towarzyszą Skandynawom od wieków. To właśnie one tak mocno zafascynowały Wikingów i były dla nich tak ważne, że pojawiły się w mitologii nordyckiej u boku Freyi. To one podróżowały z Wikingami na ich łodziach po morzach i oceanach. To one żyły na norweskich wsiach, a być może nawet są praprzodkami maine coonów.

Prace hodowlane nad tą wspaniałą naturalną rasą podejmowane były już w latach 30-tych XX wieku. Jednak zostały one przerwane przez II wojnę światową. W połowie lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku Norwegowie zorientowali się, że kotów norweskich – pięknych kotów z puszystym ogonem i bardzo efektownym futrem – jest bardzo mało. Podjęte więc zostały prace hodowlane, mające na celu ocalenie rasy. W 1975 roku utworzono pierwszy klub hodowców kotów norweskich leśnych Norsk Skogkattring, a w 1976 roku rasa została uznana przez FIFe. W 1990 roku zakończono wprowadzanie do puli genetycznej kotów norweskich dzikich kotów zamieszkujących norweskie wsie. W tym samym roku do Polski przyjechała pierwsza para norwegów.

Koty norweskie leśne – standard FIFe

Koty norweskie leśne bursztynowe

OGÓLNE WRAŻENIE:
Kot duży i silny
GŁOWA:
Z przodu: w kształcie trójkąta równobocznego
Z boku: czoło lekko zaokrąglone o odpowiedniej wysokości, długi i prosty profil bez załamania (stopu)
Broda: mocna
USZY:
Kształt: duże, odpowiednio szerokie u nasady, ostro zakończone, z pędzelkami, pokryte długim włosem od środka.
PołożenieE: osadzone tak, że zewnętrzna linia stanowi przedłużenie linii głowy od brody do ucha.
OCZY:
Kształt: duże i owalne, osadzone lekko skośnie.
Wyraz oczu, ekspresja: czujne
Kolor: dozwolone są wszystkie kolory niezależnie od koloru futra
CIAŁO:
Tułów: długi, o silnej budowie i grubym kośćcu.
Łapy: silne, długie, tylne łapy dłuższe niż przednie. Stopy duże, okrągłe, proporcjanalne w stosunku do łap.
FUTRO:
Struktura: sierść półdługowłosa. Wełnisty podszerstek pokryty jest gładką, wodoodporną (niezwilżalną) okrywą, która składa się z długich sztywnych i błyszczących włosów, pokrywających tył i boki zwierzęcia. Kot norweski w pełnym futrze posiada pełną kryzę i portki.
Kolor: dopuszczalne są wszystkie kolory (oprócz wymienionych poniżej) i białe znaczenia, niezależnie od wielkości i rozmieszczenia. Nie dopuszcza się: znaczenia himalajskiego (syjamskiego), koloru liliowego, czekoladowego, cynamonowego i płowego.
WADY:
Ogólnie: zbyt drobna budowa.
Głowa: okrągła lub kanciasta, profil z załamaniem.
Uszy: małe, osadzone zbyt szeroko lub za wysoko.
Łapy: krótkie i delikatne.
Ogon: krótki.
Futro: suche, zbyt jedwabiste, skołtunione.
UWAGI:
Futro ocenia się tylko pod względem struktury i jakości.
Pod uwagę trzeba brać wolny rozwój kociąt.
Dorosłe kocury mają szersze głowy niż kotki.
Długość i gęstość futra zmienia się zależnie od pory roku.
Włosy okrywowe pojawiają się u kociąt po sześciu miesiącach życia.

Charakter kotów norweskich

Kot norweski leśny

Koty norweskie to koty niezwykle inteligentne i towarzyskie. Bardzo sobie cenią kontakt z człowiekiem i wizyty gości nierzadko przyjmują z zainteresowaniem czy wręcz z entuzjazmem. Nierzadko zdarzało mi się, że przyjście gościa powodowało momentalne tworzenie się kociego zbiegowiska w salonie. Każdy kot chciał zobaczyć kto przyszedł, niektóre od razu kładły się obok gościa albo na kolanach gościa, ocierały się o nogi, zagadywały albo ciekawsko przyglądały się przybyszowi.

Koty norweskie leśne bardzo szybko się uczą i przy odrobinie cierpliwości oraz za pomocą smakołyków można spróbować nauczyć kota norweskiego wykonywania kilku prostych sztuczek. Norwegi uwielbiają kontakt i przywiązują się bardziej do ludzi niż do miejsca. Niektóre z nich to prawdziwe gaduły!

Koty norweskie doskonale się odnajdują w domu, gdzie mieszkają dzieci, stanowiąc nierzadko świetnych towarzyszy zabaw. Przy tym są niezwykle delikatne, opanowane, zrównoważone i łagodne. Dlatego bywają wykorzystywane do felinoterapii. Bywają bardzo wścibskie i odważne. Doskonale układają sobie relacje z innymi zwierzętami. Uwielbiają zabawę, a najlepszą zabawką dla kota będzie wędka z piórkiem na sznurku, wędka teleskopowa lub laserek.

Kot norweski leśny, jako typowy kot z lasu, lubi się wspinać i z wysoka obserwować otoczenie. Dlatego bardzo ważne jest zapewnienie kotu tej rasy albo wysokiego drapaka, albo też miejsca, z którego mógłby obserwować świat z góry. Jako jedyna rasa kota potrafi też zejść z drapaka albo drzewa kierując głowę ku dołowi. Ponieważ posiada imponujące futro, z wdzięcznością przyjmie możliwość wychodzenia na zabezpieczony siatką balkon (szczególnie zimą).

Oczywiście pamiętać należy, że każdy kot, tak jak każdy pies czy każdy człowiek, ma swój niepowtarzalny charakter, więc każdy osobnik będzie po prostu inny. Pomimo tego, że mieszka u nas 6 kotów tej rasy, mogę powiedzieć, że mieszka u mnie 6 różnych kocich osobowości. Wszystkie, pomimo różnic charakterologicznych, są łagodne, przyjazne, towarzyskie i doskonale dogadują się z nami-ludźmi, z naszymi dziećmi oraz naszym psem.

Bibliografia:
http://kraina-blogini.blog.onet.pl/2011/09/30/freja-2/
http://nfo.pl/nfo/standard